Nazwa Nullarbor pochodzi z łaciny i można ją rozszyfrować jako null=zero i arbor= drzew. Jest to podobno największy na świecie obszar jednolitego wapienia, który akurat znajduje się na południowym wybrzeżu Australii i łączy dwa stany (SA i WA).
Dłuuuuuuuga prosta.
Statystyki, dla większości z nas, należą i bedą należeć do dziedzin nudnych, trudnych lub ciężkostrawnych. Mimo tego, mam nadzieję, że rzucicie okiem na poniższe fascynujące zestawienie liczbowe ostatnich dni. Jak widać, większość czasu spędziliśmy w samochodzie śpiewając hymny chwalebne ku czci przemykających drzew i krzewów australijskiej półpustyni.
| 5 luty | Uluru to Kings Canyon | 330 km |
| 6 luty | Kings Canyon to Alice Springs | 480 km |
| 7 luty | okolice Alice Springs | 250 km |
| 8 luty | Stuart Well to Coober Pedy | 625 km |
| 9 luty | Coober Pedy do Port Augusta | 565 km |
| 10 luty | Port Augusta do Streaky Bay | 495 km |
| 11 luty | Streaky Bay to Eucla, WA | 630 km |
| 12 luty | Eucla to Esperance, WA | 910 km |
|
| 4285 km |
Dziś minął 50-ty dzień naszej podróży. Znajdujemy się w czerwonym centrum Australii, niedaleko Uluru – świętego miejsca dla Aborygenów i chyba dla każdego, kto ma okazję go zobaczyć (rocznie odwiedza to miejsce 400 tys turystów). Atmosfera jest gorąca, szczególnie, że dzień upłynął w 39-stopniowym upale. Opiekuni parku ostrzegali natomiast, że wędrujący w tym kierunku, ale już zdziecinniały cylkon Yasi, może przynieść deszcze, burze i wichury dzisiejszej nocy. Na razie się na to nie zapowiada i oby ostrzeżenia te były na wyrost, bo jutro czeka nas następny, ekscytujący dzień. Byle do przodu!
Po skutecznym ugaszeniu górniczych zapędów, posunęliśmy się dalej w głąb stanu Wiktorii. Kolejnym zaplanowanym punktem na naszej trasie był park narodowy Gór Grampians. Okazało się, że skutki niedawnej powodzi są tutaj bardziej odczuwalne niż nam się wydawało. Podróżując w Tasmanii nie mieliśmy czasu ani możliwości, żeby śledzić doniesienia z cywilizowanego świata;). Tak, tak, można szczęśliwie żyć bez TV i jest to super sprawa! Pudło oglądaliśmy tylko raz w ciągu prawie miesiąca żeby sprawdzić jak tam powodzie Queenslandzie się rozwijają. Radio coś tam szemrało o zalanej Wiktorii, ale udawaliśmy, że nie słyszymy. A tu niespodzianka! Większość szlaków z w Grampians zamknięta, zawalone drogi, wyrwy w drogach i… co dla nas dobre, brak turystów! No prawie.
Centrum informacji turystycznej było ponownie czynne (od powodzi minęło 2 tygodnie) i dzięki wysiłkom pracowników jak i wolontariuszy, kilka szlaków otwarto. Upał trochę nam doskwierał i gdyby nie głęboko wydrążone koryta wodne, nie uwierzylibyśmy, że 2 tygodnie wcześniej, cała droga była rzeką.
The Grampians. Boronia peak.
